අම්මාවරු
ස්වල්ප වේලාවකින් මම එලිමහනකට පැමිණියෙමි. රාජ්‍ය හමුදා ඒකකය තිබෙන්නේද මා සිටි තැනට නුදුරිනි. මා සිටින තැනට ඉහළින් ගන කැලෑවකි. පහලින් ගෙවල් 30ක් පමණ පෙනේ. මෙම කුඩා ගම්මානයේ මිනිසුන් ආර්ථික තත්වයෙන් පහත් අඩියක සිටියත් ආගන්තුක සත්කාරයට ඔවුහු උපන් හපනුන් බව පෙනේ. යම් දිනෙක ඔබද මේ ගම්මානයේ ගමන් කලහොත් ඔබව ඔවුන් නොහදුනතත් හමුවන පළමුවැනි පුද්ගලයාම තොරතුරු අසා ඔහුගේ නිවසට ඔබව කැදවාගෙන යයි. එහිදී ඔහුට කෑමට කිසිවක් නොතිබුණත් ඔහු ඔබට කෑමට යමක් සොයා දෙනු ඇත.
මම එම ගම්මානය දෙසට යාමට තීරණය කොට ඉදිරියට පිය මැනීමි. ආගන්තුක සත්කාරය සදහා කෙනෙකු ඉදිරිපත් නොවේවා යන සිතුවිල්ලෙන් යුතුව රිවෝල්වරයත් බෝම්බයත් කබායට මුවා කරගනිමින් මම ගමන ඉක්මන් කෙලෙමි. නමුත් මා හට ගම්මානයේ ඇති පළමු නිවස පසුකරගෙන යාමට නොහැකි විය.
අත් නැති කබායකින් සැරසුණු මැදිවියේ කතක් සිනාමුසු මුහුණකින් යුතුව මා ඉදිරියේ පෙනී සිටියාය.
“සුභ උදෑසනක් වේවා පුතනුවනි, ඇය සුභ පැතුවාය. මමත් පෙරළා සුබ පැතීමි.
“ඔබේ නම කුමක්ද? ඇය ඇසුවාය. මා මොම්චිල් යැයි පැවසූ සැනින් ඇයගේ මුහුණ පෙරටත් වඩා උනන්දුවකින් හා ප්‍රාණවත් බවකින් එළිය වැටුණාය. “මගේ පුතාගේ නමත් මොම්චිල්නේ...............එයා සොල්දාදුවෙක්....අහෝ....!! ජේසුනි....නුඔලා ආදරයෙන් හදා වඩා ගත්තත් උන් නුඔලා යුද්ධයට ගෙනියනවානේ. ඊය පස්සේ අපට නුඹලා බලාගන්නවත් ලැබෙන්නේ නැහැනේ. ඔබ .....ඔබ ...??? මේ කොහේද යන්නේ???? ඇය ඇසුවාය. මම කොහේදෝ ගම්මානයක නමක් සදහන් කලෙමි.
ඈ මගේ පිළිතුරෙන් විශ්මයට පත් වූවා. “ඕ එහාට සෑහෙන්න දුරයි නේද? ඔබ මේ එන්නේ කොහේ ඉදලද? මම තවත් කොහේදෝ ගම්මානයක නමක් සදහන් කල විට ඈ සතුටින් අත් පොලසන් දුන්නාය. “මං එහේ ඉන්න හැමදෙනාම අදුරනවා. ඔබ මොන පවුලකින් පැවත එන කෙනෙක්ද? ඈ ඇසුවාය. මගේ බොරු කීමේ සීමාව අවසන් වුනි. කලබලයට පත් වුනු මම පිළිතුරක් දී ගත නොහැකිව ගොඵ වුනෙමි. අනතුරුව මම කට හඩ අවදි කලෙමි. වෙනත් ප්‍රශ්ණ අහන්න එපා මං කොහේ කෙනෙක්ද කොහාට යන කෙනෙක්ද කියන්න සුදුසු තත්වයක නොවෙයි මම දැන් ඉන්නේ? කාන්තාවගේ දෙනෙත විශ්මයෙන් දිළිසුනාය. “මට සමාවෙන්න දරුවා. ඇසිය යුතු ප්‍රශ්ණත් නොඇසිය යුතු ප්‍රශ්ණත් අහන්න අපි පුරුදු වෙලා ඉන්නවා.
මා පිළිබදව කිසිවෙකුට කරුණු නොදන්වන ලෙස ඇයගෙන් අයැද සිටියෙමි. ඇය එක තැනම හිටගෙන සිට නැවත දිවවිත් මගේ අතින් තරයේ අල්වා ගත්තාය. “ එන්න මා සමග අපේ ගෙදර ගිහින් මොනවා හරි කන්න. ඇයගෙන් ගැලවී යන්නට තැත් කලත් එය අපහසු වූ නිසා ඈ සමග යන්නට තීරණය කලෙමි. ඇගේ නිවසේ දී කෑමට යමක් සුදානම් කරන අතර ඇගේ පුතා මා මෙන්ම කඩවසම් තරුණයෙකු බව ඕ මගේ දෙනෙත දෙස බලාහිදිමින් පැවසුවාය. ටික වෙලාවකට ඉස්සර මං සොල්දාදුවන් පිරිසක් දැක්කා. සමහර විට ඔබේ පුතාත් ඒ අතර සිටියද දන්නේ නෑ.
මා පැවසූ විට ඈ නිසොල්මනේ හිටගෙන “නෑ පුතා එයා මීට බොහෝම ඈත සෝමෙන් වලයි හමුදා සේවයේ යෙදී ඉන්නේ.යි ඈ පැවසුවාය. නිවස පිටතින් ගැහැණු කටහඩක් ඇසුනි. “ රෙන්ජිවා........මොම්චිල් නිවාඩුවට ඇවිත්ද?
කාන්තාව මොහොතකට නිශ්ශබ්ද වූවාය. කතාකල කාන්තාව ජනේලයෙන් එබී බැලූ නිසා ඇයට පිළිතුරු දී සිටිය නොහැකි විය.
“ඹව් ඹව්.....මේ මොම්චිල් තමයි.......ඒත් මගේ මොම්චිල් නොවෙයි. රන්චා මේ අපේ නෑයෙක් වෙන තරුණයෙක්. කාන්තාව පැවසුවාය.
“තරුණයෙක්???? ආ....මටත් එයාව බලන්න පුඵවන්ද? ඇයි දන්නවද යුද්ධයට ගිය මගේ පුතා නික්ලීන් නැතිව මං දැන් හරිම කණගාටුවෙන් කාලය ගතකරන්නේ?? රන්චා පැවසුවාය. අනතුරුව කාමරයට පැමිණි ඈ නික්ලින්ගේ හැඩරුවත් මගේ හැඩරුවට සමාන බව කීවාය. මේ අතර ඈත කදු මුදුනේ සොල්දාදුවන් පිරිසක් මෑත් වෙනවා ජනේලයෙන් දුටු නිසා මම පළා යෘමට සැරසුනෙමි. කාන්තාවන් දෙදෙනා තුෂ්නිම්භූතවූහ. සොල්දාදුවන් දෙසට ඇගිල්ල දිගු කල මම දොරටුව වෙත පිය නැගුවෙමි.
“නැහැ පුතා. ඔබ දැන් ගියොත් උන් ඔබව දකීවි. යි පැවසුවාය. ඇයගේ කියමන සත්‍යෙයන් පිරුණ එකක් විය. නමුත් මෙතැන මා තවදුරටත් රැදී සිටීමෙන් මා ඔවුනට අසුවෙනවා නිසැකය.
“ඔවුන් ලවා ඔබේ ගෙදරට ගිණි තියා ගැනීමට ඔබ කැමතිද? මම ප්‍රශ්ණ කලෙමි. “නෑ ඹවුන් මෙහේ එන එකක් නෑ....ඇය පැවසුවාය.
“නෑ නෑ අනුමානයක් නෑ ඔවුන් මෙහි එනවා. ඇය හිස අත් බැදගත්තායය.
“දෙයියනේ ඔබ දැන් එළියට ගියොත් ඔවුන් ඔබව මරාවි....මෙහෙන් ඉදගන්න. ඔබ මගේ පුතා මොම්චිල්, මේ නිවාඩුවට ගෙදර ඇවිත්. සිනාසෙමින් ඇය පැවසුවාය. මම ඇයගෙන් මිදී යන්නට සැරසුනෙමි.
“නෑ ඔහොම ඉන්න. මගේ ස්වාමියාගේ නිළ ඇදුම ගෙදර තියෙනවා. එයා අද උදෙන්ම දර කඩන්න කැළයට ගියා. ඇය පැවසුවාය.
කදු මුදුනින් පහළට බැසගත් සොල්දාදුවෝ රෙන්ජිවාගේ නිවස දෙසට එන්නට විය. වෙන කළ හැකි කිසිම දෙයක් නොවූයෙන් මම තරමක් විශාල වූ එම නිල ඇදුම කඩිනමින් හැද ගැනීමට සැරසුනෙමි. කාන්තාවන් දෙදෙනාම එය මට ඇන්දවීමට උදව් වූවාය. එක් කාන්තාවක් ගීතයක් ගායනා කලේය.
ගායනයේ උච්ච අවස්ථාව වන විට රාජ්‍ය හමුදාවේ සැරයන්වරයෙකු ප්‍රධාන සොල්දාදුවන් පිරිස නිවසේ දොරට තට්ටු නොකරම ඇතුඵ වූහ. රෙන්ජිවා ඔවුනට මිදි යුෂ වලින් තැනූ බ්‍රැන්ඩි ප්ලාස්කුවක් පිරිනමමින් “ඔබලා ආවේ හොද දවසකනේ. අද මගේ පුතා මොම්චිල් නිවාඩුවට ගෙදර ඇවිත්. එන්න මේ වයින් බීලා ප්‍රීති වෙන්න......ඈ ඇරයුම් කලාය.
සැරයන් වරයා අදිමදි කරමින් ප්ලාස්කුව අතට ගත්තේය. අනිත් කාන්තාව ඔවුනට හිදගැනීමට පුටු ගෙනැවිත් තැබුවාය. බ්‍රැන්ඩි වීදුරුවක් පානය කල සාජන්වරයා මගේ සේවාස්ථානය පිළිබද විමසීය.
“සායුමේන්වල.....මම පිළිතුරු දුනිමි. අනතුරුව බ්‍රැන්ඩි වීදුරු අතිනත යනු පෙනුනි.
“බොන්න දරුවනේ. බොන්න....රන්වා පැවසුවාය.
“ඕ...බොහෝම ස්තුතියි. බ්‍රැන්ඩි නම් පංකාදුයි. සොල්දාදුවෝ පැවසූහ.
“හා..හා...දැන් බීම නවත්තනවලා. මොකද ඇවිත් තියෙන රාජකාරිය අමතක වුනාද?
සාජන් තැන ගෙරවීය. ඊට සුඵ නිශ්ශබ්දතාවක් ඇතිවුනි. ඔහු මගෙන් තවත් මොනවාදෝ අසන්නට සැරසෙනවාත් සමගමරන්වා මට ගීතයක් ගායනා කලාය.
“දැන් ටිතතට ඉස්සර ඔබ අර කදු මුදුනින් පහළට බැස්සා නේද?යි මා දෙස යටැසින් බැලු සැරයන්වරයා ප්‍රශ්ණ කලේය.
“මං....!!!!! යැයි විශ්මය පළකල මම සිනාසුනෙමි.
“ඔව් ඔබ??? නමුත් ඒ පැත්තෙන් පාරක් එහෙම නෑ නේද???යි ඔහු කෝපයෙන් යුතුව ඇසීය.
“ආ...ඔව් මම කෙටි පාරකින් ආවේ... සමහර විට ඔබ වෙන කවුරු හරි දකින්න ඇති, යි පැවසූ මම යළිත් සිනාසීමට උත්සාහ කලෙමි.
“වෙන කවුරුත්??? හ්ම්.....වෙන කවුද? සැරයන්වරයා නැවතත් සැරවීය.
“මා දන්නේ නෑ.... සැරයන්වරයා සොල්දාදුවන් දෙස බලා හිස වනා “මට දැන් ඔබගේ හදුනාගැනීමේ ලියකියවිලි බලන්න ඕනෑ.....යැ පැවසීය.
මේ අතර රන්වා තවත් බ්‍රැන්ඩි බදුනක් ගෙන ඒමට යන බව පවසා එතැනින් පිට වූවාය.
“ඉන්න.....මම ඒවා අරන් එන්නම්....හැබැයි ඒවා තියෙන්නේ අල්ලපු ගෙදර හොදද?? පැවසූ මම යටි සිතින් පැනයාමට සැලසුම් කරමින් පියවරක් ඉදිරියට තැබීමි. නමුත් සාජන්වරයා මා පසුපසින් ආවේය.
මේ අවස්ථාවේ කලබලයෙන් එතැනට පැමිණි එළියට ගිය කාන්තාව “ඔබලා මෙහේ මේ ළමයා අල්ලාගෙන දගලනවා. අරෙහෙ ඔයගොල්ල හොයන මිනිහා මගේ අශ්වයාත් අරගෙන පැනලා ගියා. යි හති දමමින් කීවාය. එය ඇසූ සැරයන්වරයාගේ ඇස් උඩ ගියේය.
“මිනිහා අතේ ආයුධ තිබුනද? සැරයන්වරයා කලබලයෙන් ඇසීය.
“ඔව් ඔව්...එක අතක තුවක්කුවක් තිබුණා. ආ...තව බෝම්බ වගයකුත් ඉනේ බැදගෙන හිටියා... යයි කාන්තාව විස්තර කලාය.
“හොදයි මිනිහා පැනලා ගිය පැත්ත අපිට පෙන්නන්න පුඵවන්ද? සැරයන්වරයා ඇසීය. කාන්තාව කඩුල්ල ළගට විත් දකුණු පැත්තට අත දිගු කර ඔහු ඒ පැත්තට ගිය බව කීවාය. සොල්දාදුවන් පිරිස වහා වහා ඒ දෙමට දිව ගියහ.
ඔවුන් ගිය පසු මව්වරුනට මුව නොසෑහෙන සේ ස්තුති කළ මම ඉදිරියට පියමැනීමි. අනතුරුව ඔවුන්ගේ උපායශීලී ඥානයෙන් මගේ දිවි ගැනවුනු අයුරු දිවිතෙක් සිහියේ තබාගනිමි“ යන පැතුම සිත්හි ධාරණය කරගනිමින් ඉදිරියටම ගියෙමි.
මව් ගුණය ඇති කාන්තාවකට සෑම කෙනෙක්ම තමන්ගේ දරුවෙක්
බල්ගේරියානු ජාතික කෙටිකතා කරුවෙකු වූ
ඩොමරි සොටෙව්ගේ නිර්මාණයක් ඇසුරිනි.
ලස්සන කතාවක්.
ReplyDeleteඅම්මා කෙනෙක්ගේ ආදරය අසීමිතයි.
ඇත්ත. අම්මා තරම් දරුවන්ට ආදරේ කරන තවත් කෙනෙක් ලෝකෙ කොහේවත් නැති තරම්
ReplyDelete