විද්‍යාත්මක පදනමක් තිබේද?

ඉස්සර කාලේ මළ ගෙදරක ගියාම කියනවා කිල්ලට අහුවෙලා කියලා. සමහර දෙනෙක් ඒකට පිළිතුරු දෙන්නේ මිත්‍යා මතයක් ලෙසටයි.  නමුත් ඇතැම් දේවල් වල විද්‍යාත්මක පදනමක් තියෙනවා නේද? අපි ගොඩක් දේවල් වල විද්‍යාත්මක පසුබිම ගැන හිතන්නේ නැහැ. එහෙමත් නැත්නම් දන්නේ නැහැ.

මළ ගෙදරක ගියාම කිල්ලට අහුවෙලා කියන කතාවේදි අපි හිතමුකෝ තුවාලයක් තිබුනා කියලා. ගෙදර ආවහම මේ තුවාලය වැඩි වෙනවා. පැරණි අය කියන්නේ කිසියම් යක්ෂ බලවේගයක් නිසා මෙහෙම වුනා කියලා.  ඇත්තටම අපි දන්නවානේ මැරුණ කෙනෙකුගේ ශරීරයෙන් විෂබීජ විශාල ප්‍රමාණයක් පිට වෙනවා කියලා. ඒවා අපේ පියවි ඇසට පේන්නේ නැහැ. ඉතින් තුවාලයක් තිබුනම ඒක වැඩි වෙන එක අරුම පුදුම කාරණාවක් නෙමෙයි නේද?

ඉස්සර කාලේ පොල් තෙල් පහනක් මළ මිනිය ලග පත්තු කලේ මේ කාරණාව නිසයි. දැන්නම් ඒක පැෂන් එකක් වෙලානේ.  ඒ නිසා බොහෝ තැන් වල විදුලි බුබුළු වලින් මිනිය වටේ ආලෝක කරනවා.  පැපොල, සරම්ප වගේ ලෙඩ රෝග අදත් අප හදුන්වන්නේ දෙවියන්ගේ ලෙඩ වශයෙනුයි.  ඒ අනුව නොයෙකුත් කෙම් ක්‍රම භාවිතා කරනවා.  ගෙදරට ඇතුළුවන තැන උළුවස්සේ කොහොඹ කොල එල්ලනවා.  ආහාර දීමේදී මිරිස්, කහ, ඇඹුල් වලින් තොර සිසිල් වෑංජන වර්ගත්, කිරිබත්  වැනි දේත් දෙනවා.  ඒවා දෙන්නේ දෙවියන්ගේ ආහාර වර්ග කියලයි.  මේ කෑම අතුරින් පලතුරු බොහෝ විට ගුණ දායක වෙනවා.  ඒ වගේම කිරිබත් වැනි කිරෙන් පිසූ ආහාරත් ඉතා ගුණයි. මේ නිසා අසනීපය සුව වෙනවා.  මෙහි විද්‍යාත්මක පදනම වන්නේ අසනීපයට හරියන කෑම බීම ඇගට වැටීම නිසා ලෙඩා සුව වීමයි. 

මීට අමතරව අපි ලෙඩාව වෙන් කොට තබනවා.  ඒ මගින් රෝගය පැතිරීම වගේම රෝගියාගේ රෝගී තත්වය උත්සන්න වීමත් වලකිනවා.  ඉස්සර කාලේ මෙහෙම දෙවියන්ගේ ලෙඩ හැදුන අය ඉන්න කාමරයේ පොල් තෙල් පහනක් දැල්වීම කරනවා. එමගින් ඔවුන් අදහස් කරන්නේ දෙවියන්ට පහන් පත්තු කරන බවයි.  නමුත් එහි විද්‍යාත්මක පදනම නම් අදුර නැසීම වගේම විෂබීජ නැති කිරීමයි.

මේ රෝගීන්ට ආහාර දීමේදී කුඩා වට්ටියක් මත අතුරන ලද කෙසෙල් කොළ පාවිච්චි කරන ලද්දේ දෙවියන්ට දෙන පූජාවක් ලෙස ආහාර දීම සදහායි.  නමුත් එයින් සිදුවුනේ පිරිසිදුකම ආරක්ෂා වීම වගේම කෙසෙල් කොළය නිසා ආහාරයට සිසිලසක් එක්වීමයි. 

ඇතැම් තුවාල, වන පිළිකා ඉදිමුම්, වැනි රෝගවලට ප්‍රතිකාර කරන අතරම මැතිරීම, වෙනත් කෙම් ක්‍රමත් කරනවා. මේවා අදත් දක්නට ලැබෙනවා.  මේ රෝගයන්ට මැතිරීම සදහා දෙහි අත්තක් භාවිතා කරනවා.  එමගින් තුවාලය හෝ ඉදිමුන ස්ථානය ස්පර්ෂ වන අන්දමින් මැතිරීම කරනු ලබනවා.  එවිට විෂබීජ නැතිවීමේ ස්වභාවයක් ඇති වෙනවා.  ඇතැම් රෝග වලට ගෙයි අඹ අතු එල්ලනු ලබනවා.  මෙමගින් වාතය පිරිසිදු වෙනවා. ගසක අතු වල ඇති විෂබීජ නැතිවීමේ ශක්තිය නිසා තමයි මෙවැනි දේ කරනු ලබන්නේ.

ඉස්සර කාලේ ලංකාවේ බොහෝ ප්‍රදේශවල මළ මිනියක් තිබී භූමදානය පිණිස ගෙන ගියාට පස්සේ එමහ මිනිය තිබුන තැනට කහ දියර ඉසිනවා.  (එය අමුකහ තැලීමෙන් සාදාගත් වතුරක්) නැත්නම් ගොම දියර ඉසිනවා.  මේ මගින් ගැමියා බලාපොරොත්තු වන්නේ කිලි නැසීමයි.  විද්‍යාත්මක පැත්තෙන් බැලුවොත් මෙමගින් සිදුවන්නේ විෂ බීජ නැති වීමයි.  මේ සිරිත අදටත් අප අතර පවතිනවා.  අනෙක් අතට මළ ගෙදරක දොරවල් ජනෙල් වසා තබන්නේ නැහැ. පැරැන්නන් කියන්නේ මැරුණු කෙනා දොරවල් වසා තැබුවොත් ඇවිත් කරදර කරන බවයි.  නමුත් දොර ජනෙල් ඇර තැබීමෙන් ගෙතුල එකතු වන විෂබීජ ඉවත් වී යනවා. 

බුලත් විට කන අය බුලත් කොළය කෑමට පෙර අග කඩා දමන්නේ නයි විස ඇතැයි කියමින්.  නමුත් විද්‍යාත්මකව බැලුවොත් පෙනී යන්නේ බුලතේ නටුව අග කොටස කඩනුයේ බුලත නියපොත්තෙන් කැඩීමේදී විෂ ඇතුලත්වී යැයි සිතා එම විෂ නැතිවීමටයි.  අග කොටස කඩ නුයේ බුලත් කොලයේ එකතු වන දූවිලි හා නෙත් ද්‍රව්‍ය වැඩි වශයෙන් කොළය අග රැදෙන බැවිනි. 

ඉස්සර කාලේ මිනිසුන් කැලෑ මාර්ගවල යනවිට කොළ අත්තක් එල්ලා යාමට පුරුදු වී ඇත.  ඊට හේතුව පුරාණයේ කැලෑ මාර්ගවල යන විට නැවත ආපසු එන්නට මග හොයා ගන්නට නොහැකි වේදැයි සැකයෙනුයි.  නමුත් අද එය දේව ඇදහිල්ලක් ලෙස පිළිගනුයේ කැලෑ පෙදෙස් වල ඇවිද්ද මිනිසුන් තුල බිය පහ කිරීමේ ක්‍රමයක් ලෙසයි.

අපේ ගෙවල් ඉදිරිපිට තැඹිලි ගස් ඇත්නම් හොද නැතැයි කියමනක් අප අතර තියෙනවා. මෙහි භූත ඇදහීම් වලදී  කියන්නේ බූතයන්ගේ ආකර්ෂණය තැඹිලි ගසක් ගෙයි ඉදිරිපිට තිබීමෙන් වැඩි වන බවත් එමගින් ගෙදර අයට හිරිහැර පැමිනෙන බවත්ය.  නමුත් මෙහි විද්‍යාත්මක පැත්ත නම් තැඹිලි ඇට්ටි වල ඇති ආම්ලික ගතිය නිසා වැසි කාලවලදී ගොරවන විදුලි කොටන විට කාන්දම් බලයක මෙන් විදුලිය ඇදී ඒමෙන් ගෙදර අයට විපත් සිදු වීමට ඇති ඉඩකඩ වැඩි වීමයි.

මේ වගේ තවත් නොයෙකුත් මත අප අතර බහුලව පවතිනවා. ඒවා නිකම්ම මිත්‍යා මත ලෙස ගෙන අහකට දැමිය හැකි දේවල් නොවෙයි. ඒවායේ යම් කිසි පිළිගැනීමට හැකි විද්‍යාත්මක පදනමක් ඇති බවට සාක්ෂි ඕනෑතරම් සොයා ගැනීමට හැකියි.